W 1841 rozebraną świątynię przewieziono najpierw do Szczecina, a potem do Berlina, jednak zaprzyjaźniona z królem hrabina Fryderyka von Reden z Bukowca przekonała go, żeby przewieźć ją na Śląsk. Argumentem było to, że gmina, do której należał Karpacz Górny, Borowice, Wilcza Poręba i Budniki, nie miała kościoła i była obsługiwana okazjonalnie przez duchownych z Kowar lub Miłkowa. Dokładne położenie wyznaczył dyrektor sobieszowskiego zarządu dóbr rodu Schaffgotschów, wyliczając najkrótsze czasy dojścia z poszczególnych miejscowości. Wzięto też pod uwagę scenerię, w jakiej miał stanąć kościółek. Świątynię najpierw Odrą przewieziono do Malczyc, potem drogą lądową do Karpacza Górnego (wówczas niem. Brückenberg – Mostowa Góra), w którym znalazł się w roku 1842.

Znaczna część oryginalnych elementów kościoła nie nadawała się do użytku. Kierujący budową pisał w kwietniu 1844 roku, że z Norwegii przewieziono tylko jedną piętnastą jego fragmentów. Brakujące części dorabiano w trakcie budowy na podstawie rysunków. W zrekonstruowanym kościele wybudowano krużganki, wieżę oraz wykonano okna w krużgankach i w ścianach wewnętrznych, których pierwotny kościół nie posiadał. Oryginalne są umieszczone pośrodku kościoła cztery drewniane kolumny oraz bogato rzeźbione portale, a także rzeźbione lwy nordyckie. Spośród późniejszych elementów na uwagę zasługuje bogato zdobiony krucyfiks wyrzeźbiony w jednym pniu dębowym przez Jakuba z Janowic w 1846 roku.

28 lipca 1844 świątynia Wang stała się kościołem miejscowej parafii ewangelickiej i jest nim nadal. Stanowi atrakcję turystyczną Karpacza.

Kolejna powódź nastąpiła w 1897. Uszkodzeniu i zniszczeniu uległo wtedy wiele domów, dróg i mostów. Postanowiono wtedy wybudować obiekty mające zmniejszać skalę powodzi. Jedną z tych budowli była zapora przeciwrumoszowa powyżej Karpacza, zbudowana w latach 1910-1915, nazwana później Dzikim Wodospadem.

Budowle postawione na początku XX wieku wykazały swą przydatność w czasie powodzi w 1997. Dziki Wodospad jest popularnym celem spacerów turystów.

Wchodzimy na deptak. Po prawej stronie kościół pw. Nawiedzenia Najświętszej Marii Panny, którego bryła, a w szczególności hełm wieńczący wieżę, kojarzą się turystom z cerkwią. Nic bardziej mylnego, to raczej echa obecności Tyrolczyków, którzy zamieszkiwali nasze tereny od XVIII wieku. Naprzeciw kościoła budynek ze sceną Jezusa na krzyżu, niegdyś miejsce spotkań wiernych, kiedy jeszcze w Karpaczu nie było kościoła.

W kolejnym budynku po lewej stronie najbardziej znana lodziarnia w Karpaczu, „Sopelek”. Tu, jak nigdzie indziej, bez cienia protestu stoi się w długiej kolejce w oczekiwaniu na porcję naturalnych śmietankowych lodów, robionych tradycyjnie od 1974 roku.

Po prawej stronie duża bryła szkoły i gimnazjum oraz hali sportowej wybudowanej na potrzeby dzieci, młodzieży i mieszkańców. A kilka budynków wyżej Urząd Miasta, najwyżej położony Urząd w Polsce, a przed nim Skwer Zdobywców – miejsce, gdzie w chodniku wmurowane są tablice z odciskami butów i nazwiskami polskich himalaistów, to nasza lokalna aleja sław. Tu również położono kamień, a tablica umieszczona na nim upamiętnia pierwsze w historii zimowe zdobycie ośmiotysięcznika.

Nieco wyżej, po lewej stronie, długa łąka z wyciągami. To zbocza góry Pohulanki i słynne tory saneczkowe na stokach CRiS Kolorowa. Jeden z torów jest całoroczny, drugi w zimie oddaje pierwszeństwo narciarzom; właśnie tu, w centrum miasta, można poszusować na nartach.

W tym miejscu kończy się deptak, ale podejdźcie jeszcze 100 metrów wyżej, do parku. To dobre miejsce na odpoczynek, a dzieci mogą poszaleć na ściankach wspinaczkowych. Tu również wypatrzeć można przedziwną i straszną postać, strzegącą wejścia do muzeum Karkonoskie Tajemnice. To jedno z wcieleń Ducha Gór, Karkonosza. A odpowiedzi na pytanie, dlaczego tak właśnie został przedstawiony, szukajcie w karpackich muzeach albo u samych karpaczan.